Lief thuisfront,

de afgelopen twee dagen waren zwaar. Het verschil in cultuur komt nu toch wel binnen. Dinsdag had ik mijn eerste 'werkdag' alhoewel ik nog steeds niet kan zeggen dat ik gewerkt heb.

Dinsdag ben ik naar een schooltje geweest om te kijken of de stichting van mijn vrijwilligersorganisatie hier (Arusha Volunteers) het de moeite waard vindt om geld te geven aan deze school. De school zag er erg goed uit dus het leek er niet op of ze hulp nodig hadden. Het was wel heel schattig om al deze kindjes te zien. Zodra je een klas binnenkomt, gaan ze staan en roepen ze in koor: 'good afternoon teachers, how are you teachers?' Als je dan zegt dat het goed gaat, zeggen ze: 'we are fine, how are you teachers? Thanks you teachers.' Heel schattig, maar niet echt nodig vind ik.

Gisteren was erg zwaar. Ik ben met mama meegeweest naar een groep mensen met HIV. Voornamelijk vrouwen, maar er waren ook 3 mannen bij. Ze hebben allemaal HIV, maar haast niemand gaf het toe. Er heerst zo'n taboe op de ziekte terwijl zoveel mensen het hebben hier. We hebben gepraat over voeding en over veilige seks. Er heerst zo'n taboe op HIV/Aids en de mensen beginnen te giechelen als het over seks gaat. In Nederland wordt hier open over gepraat, maar hier begint iedereen te giechelen en durven ze zich niet open te stellen. Op het gebied van voeding weten de mensen veel, maar ze kunnen niet goed eten omdat ze er gewoon geen geld voor hebben. Dat is zo moeilijk om aan te horen..

Toen ik thuis kwam heb ik ook even wat traantjes gelaten bij mijn kamergenootje. Gelukkig komt ze ook uit Nederland en kan ik het bij haar kwijt.

's Avonds een nieuwe huisgenoot ontmoet uit Denemarken, aardige jongen. Er komen het weekend nog twee meiden uit België die ik in Nederland al ontmoet heb en dan zijn we de komende weken met 7 vrijwilligers in huis dus dat is wel heel gezellig.

Vandaag naar het ziekenhuis van mama geweest. Hier kwamen 3 groepen, Amerikanen, studenten uit Arusha en 3 japanners, kijken naar de organisatie. Mama heeft verteld wat haar organisatie inhoudt en wat ze allemaal doet. Dit was wederom niet gemakkelijk. Het ging ook over het besnijden van vrouwen. Ze snijden hier de clitoris weg, hechten de vagina dicht en dat soort dingen. Dat is zo niet voor te stellen. Tussen de middag gesprek gevoerd met een student (uit Tanzania) die mama de komende twee maanden komt helpen. We hebben gepraat over de verschillen tussen mijn wereld en Tanzania.. Wederom kon ik het niet droog houden.

Merk dus momenteel dat ik het zwaar heb met de cultuur en alles wat ik meemaak hier. Daardoor mis ik thuis heel erg. Ik heb wifi in het huis en daardoor spreek ik Matijn, familie en vrienden veel en dat maakt het alleen maar moeilijker. Ik heb dus besloten dat ik vanaf morgen mijn wifi uit ga zetten en het plan is om hem pas maandag weer aan te zetten. Misschien kan ik het gemis dan beter aan en ga ik wennen aan alles hier.

Verder is het in huis wel heel gezellig met iedereen en iedereen is super lief. Het is gewoon wennen, vooral ook aan de afrikaanse tijden. Als je om half 9 zou vertrekken, ga je vaak pas om 9uur/half 10. Dit is normaal, maar ik kan er nog niet echt aan wennen..

Vanavond gaan Tangi en ik waarschijnlijk stappen met wat andere vrijwlligers van een andere organisatie. Even het Tanzaniaanse uitgaansleven verkennen haha. Misschien is dat wel even goed voor me.

Verderheb ik zaterdag een excursie naar Lake Duluti en naar een markt dus daar kijk ik wel erg naar uit!

Liefs jullie Mzungu (blanke)